1. Nie powiedzieć nigdy ani słowa, które by mogło ściągnąć na mnie pochwałę lub podnieść czyjeś o mnie mniemanie.
2. Nie czuć się zadowolonym z pochwały, lecz raczej ukorzyć się w przekonaniu, że na nią nie zasłużyłem.
3. Cieszyć się z dobrego, które przytrafia się innym. Ilekroć czuję się z tego niezadowolony lub zazdrosny, uważam to za przewinienie; również kiedy odczuwam zadowolenie z siebie lub odruch zarozumiałości.
4. Nie działać pod wpływem względów ludzkich ani po to, aby być widzianym, ani dla własnej korzyści, pożytku lub przyjemności - a jedynie dla Boga.
5. Nie tłumaczyć się, a tym bardziej nie obwiniać drugich, czy to otwarcie, czy też w głębi ducha.
6. Natychmiast ucinać wszelkie czcze lub próżne myśli, myśli pełne dumy i wyniosłości, dotyczące takich rzeczy, jak honor, reputacja itp.
7. Uważać każdego za lepszego od siebie i to nie tylko w teorii, ale i w praktyce, traktując wszystkich z szacunkiem i z pokorą jak swoich przełożonych.
8. Przyjmować: a/ cierpliwie, b/ chętnie, c/ radośnie każdą sposobność do praktykowania pokory.
9. Nie uskarżać się i nie mówić nigdy o niczyich wadach, nawet oczywistych; nikomu nie uchybić w należnym mu szacunku, bez względu na to, czy jest obecny, czy nieobecny: mówić dobrze o wszystkich.
10. Czynić jakiś akt pokory rano i wieczorem i starać się nieustannie mnożyć liczbę tych aktów.
11. Nie mówić nigdy w sposób szorstki, zdradzający zniecierpliwienie lub w jakikolwiek inny sposób, mogący kogoś urazić.
12. Nikomu się nie sprzeciwiać, ani nie przeczyć.
13. Praktykować życzliwość i miłość bliźniego, i to w sposób skuteczny przez pomoc i służbę. W miarę możności dopomagać swoim towarzyszom przyjaznymi słowami i sposobem bycia, ale zarazem nie żywić żadnych przyjaźni szczególnych, tak aby nikomu nie sprawić przykrości.
14. Nikogo nie sądzić źle, ale starać się tłumaczyć ich błędy i niedociągnięcia, zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą: wyrabiać sobie i okazywać dobre mniemanie o wszystkich.
15. Umartwiać się przy każdej sposobności, która nadarza się, starając się znieść ją cierpliwie i w ten sposób ją wykorzystać.
16. Umartwiać się we wszystkim, co przeszkadza w sumiennym wypełnianiu swoich obowiązków.
6. Natychmiast ucinać wszelkie czcze lub próżne myśli, myśli pełne dumy i wyniosłości, dotyczące takich rzeczy, jak honor, reputacja itp.
7. Uważać każdego za lepszego od siebie i to nie tylko w teorii, ale i w praktyce, traktując wszystkich z szacunkiem i z pokorą jak swoich przełożonych.
8. Przyjmować: a/ cierpliwie, b/ chętnie, c/ radośnie każdą sposobność do praktykowania pokory.
9. Nie uskarżać się i nie mówić nigdy o niczyich wadach, nawet oczywistych; nikomu nie uchybić w należnym mu szacunku, bez względu na to, czy jest obecny, czy nieobecny: mówić dobrze o wszystkich.
10. Czynić jakiś akt pokory rano i wieczorem i starać się nieustannie mnożyć liczbę tych aktów.
11. Nie mówić nigdy w sposób szorstki, zdradzający zniecierpliwienie lub w jakikolwiek inny sposób, mogący kogoś urazić.
12. Nikomu się nie sprzeciwiać, ani nie przeczyć.
13. Praktykować życzliwość i miłość bliźniego, i to w sposób skuteczny przez pomoc i służbę. W miarę możności dopomagać swoim towarzyszom przyjaznymi słowami i sposobem bycia, ale zarazem nie żywić żadnych przyjaźni szczególnych, tak aby nikomu nie sprawić przykrości.
14. Nikogo nie sądzić źle, ale starać się tłumaczyć ich błędy i niedociągnięcia, zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą: wyrabiać sobie i okazywać dobre mniemanie o wszystkich.
15. Umartwiać się przy każdej sposobności, która nadarza się, starając się znieść ją cierpliwie i w ten sposób ją wykorzystać.
16. Umartwiać się we wszystkim, co przeszkadza w sumiennym wypełnianiu swoich obowiązków.