1. Nie powiedzieć nigdy ani słowa, które by mogło ściągnąć na mnie pochwałę lub podnieść czyjeś o mnie mniemanie.
2. Nie czuć się zadowolonym z pochwały, lecz raczej ukorzyć się w przekonaniu, że na nią nie zasłużyłem.
3. Cieszyć się z dobrego, które przytrafia się innym. Ilekroć czuję się z tego niezadowolony lub zazdrosny, uważam to za przewinienie; również kiedy odczuwam zadowolenie z siebie lub odruch zarozumiałości.
4. Nie działać pod wpływem względów ludzkich ani po to, aby być widzianym, ani dla własnej korzyści, pożytku lub przyjemności - a jedynie dla Boga.
5. Nie tłumaczyć się, a tym bardziej nie obwiniać drugich, czy to otwarcie, czy też w głębi ducha.
6. Natychmiast ucinać wszelkie czcze lub próżne myśli, myśli pełne dumy i wyniosłości, dotyczące takich rzeczy, jak honor, reputacja itp.
7. Uważać każdego za lepszego od siebie i to nie tylko w teorii, ale i w praktyce, traktując wszystkich z szacunkiem i z pokorą jak swoich przełożonych.
8. Przyjmować: a/ cierpliwie, b/ chętnie, c/ radośnie każdą sposobność do praktykowania pokory.
9. Nie uskarżać się i nie mówić nigdy o niczyich wadach, nawet oczywistych; nikomu nie uchybić w należnym mu szacunku, bez względu na to, czy jest obecny, czy nieobecny: mówić dobrze o wszystkich.
10. Czynić jakiś akt pokory rano i wieczorem i starać się nieustannie mnożyć liczbę tych aktów.
11. Nie mówić nigdy w sposób szorstki, zdradzający zniecierpliwienie lub w jakikolwiek inny sposób, mogący kogoś urazić.
12. Nikomu się nie sprzeciwiać, ani nie przeczyć.
13. Praktykować życzliwość i miłość bliźniego, i to w sposób skuteczny przez pomoc i służbę. W miarę możności dopomagać swoim towarzyszom przyjaznymi słowami i sposobem bycia, ale zarazem nie żywić żadnych przyjaźni szczególnych, tak aby nikomu nie sprawić przykrości.
14. Nikogo nie sądzić źle, ale starać się tłumaczyć ich błędy i niedociągnięcia, zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą: wyrabiać sobie i okazywać dobre mniemanie o wszystkich.
15. Umartwiać się przy każdej sposobności, która nadarza się, starając się znieść ją cierpliwie i w ten sposób ją wykorzystać.
16. Umartwiać się we wszystkim, co przeszkadza w sumiennym wypełnianiu swoich obowiązków.
17. Umartwiać oczy i język, nie wychodzić z celi, nie pytać o nic z ciekawości, nie zaprzątać sobie głowy sprawami, które mnie nie dotyczą, nie mówić, gdy mam na to ochotę, i codziennie mnożyć liczbę takich aktów.
18. Nie mówić bez potrzeby.
19. Umartwiać się w zwykłych, codziennych sprawach, takich jak jedzenie, czytanie, uczenie się, spacery, rekreacje - słowem we wszystkim, co mam ochotę czynić, starając się najpierw pohamować apetyt i chęci, a potem mówiąc z całego serca: "Panie, nie czynię tego, by dogodzić sobie, ale dlatego, że taka jest Woja wola".
20. Nie jeść poza porami posiłków: zadowalać się otrzymaną porcją, nie skarżyć się ani słowem, ani w myśli, pamiętając, że ślubowałem ubóstwo i że Pan dopuszcza te rzeczy, aby mnie doświadczyć. Nie brać za dużo.
21. Nie jeść chciwie ani szybko, ale skromnie i powściągliwie, nie pozwalając, aby mój apetyt mną rządził.
22. Nie mówić o jedzeniu i posiłkach, a tym bardziej nie narzekać na nie; usuwać natychmiast wszelkie myśli o jedzeniu.
23. Nie pozwalać sobie na żaden niepokój serca, żadne rozdrażnienie, smutek, czy oburzenie, a tym bardziej nie dopuszczać myśli o odwecie, nawet najlżejszym.
24. Nie okazywać żadnych oznak zniecierpliwienia, natomiast pielęgnować w sobie pokój wewnętrzny i okazywać go na zewnątrz tak w słowach, jak w spojrzeniach i uczynkach. Tłumić od razu wszelkie uczucia, nawet nagłe, jak również najmniejsze bodaj pragnienia zakłócające spokój.
25. Przyjmować każdą rzecz i w każdych okolicznościach jako zesłaną od Boga dla mojego większego dobra i pożytku, czy będzie to rzecz duża, czy mała, i bez względu na to, jak się ona wydarzy. Przyjmować wszystko tak, jak gdyby słysząc samego Jezusa mówiącego do mnie; "Chcę, abyś to uczynił". Odpowiadać: bądź wola Twoja.
26. Nie zaniedbać niczego, o czym wiadomo, że jest wolą Bożą.
27. Trwać w obecności Bożej przy pomocy ponawianych raz po raz aktów strzelistych.
28. Badać swoje sumienie w tym, co dotyczy nabożeństwa do Maryi. Gdy stwierdzę pod tym względem swoją oziębłość, będę starać się o jeszcze większą żarliwość.
29. Wyrobić w sobie nawyk czynienia dla Boga wszystkiego, cokolwiek się czyni, odnosząc wszystko do Niego już od samego rana, a potem znów przed rozpoczęciem pracy lub w toku samej pracy, podnosząc serce do Boga i mówiąc: "Czynię to dla Ciebie, Panie, i dla Twej chwały, bo taka jest Twoja święta wola". Stale mnożyć liczbę tych aktów, od rana od wieczora.
30. Punktualność w posłuszeństwie. Przerywać czytanie, nawet ledwo rozpoczęte. Uważać głos przełożonych lub głos dzwonka za głos samego Boga.
31. Nie dawać ani nie przyjmować niczego bez pozwolenia, także bez pozwolenia nie pożyczać komuś ani od kogoś. Nie zatrzymywać niczego jako swoją własność; pozbywać się wszystkiego, co nie jest ściśle konieczne, na przykład książek, sprzętów, itp. Jeśli sprawuje się jakiś urząd, dbać o to, aby się nic nie zmarnowało.
32. W potrzebach kierować się prostotą i ubóstwem, tak aby w pokoju, w ubiorze, w pożywieniu lub czymkolwiek innym mogła się przejawiać cnota ubóstwa.
33. Strzec oczu, nie dotykać niczyjej twarzy czy rąk i nie pozwalać, aby ktokolwiek mnie dotykał.
34. Nie żywić osobistych przyjaźni; nie dawać ani nie przyjmować drobnych upominków.
35. Jeśli ktoś mnie pociąga lub budzi we mnie serdeczne uczucia, mieć się na baczności, unikając zarówno jego towarzystwa, jak i rozmów z nim.
36. Nie zaniedbywać ani jednego dnia, ale dokładnie wykonywać wszystkie ćwiczenia duchowe, przeznaczając na każde z nich przepisany czas. Jeśli coś mi przeszkodzi, nadrobić to później. Ze szczególną starannością odprawiać te ćwiczenia: Msza św., rozmyślanie, czytanie duchowe, oficjum, prywatne i publiczne umartwienie.
37. Ofiarowywać Bogu wszystko, co się czyni w zjednoczeniu z zasługami Jezusa Chrystusa, zarazem ofiarowując samego siebie, tak aby ze mną i moimi pracami mógł uczynić wszystko, co Mu się podoba. Zapewniać Boga, że nie pragnie się niczego prócz jego miłości i spełnienia Jego woli.
38. Przestrzegać każdej reguły, nawet najdrobniejszej.
39. Starać się przeciwstawiać wszystkim swoim skłonnościom.
40. Unikać wszelkiej dobrowolnej winy. Jeśli jednak na nieszczęście jakąś się popełni, to nie tracić otuchy, ale odważnie iść dalej naprzód.
6. Natychmiast ucinać wszelkie czcze lub próżne myśli, myśli pełne dumy i wyniosłości, dotyczące takich rzeczy, jak honor, reputacja itp.
7. Uważać każdego za lepszego od siebie i to nie tylko w teorii, ale i w praktyce, traktując wszystkich z szacunkiem i z pokorą jak swoich przełożonych.
8. Przyjmować: a/ cierpliwie, b/ chętnie, c/ radośnie każdą sposobność do praktykowania pokory.
9. Nie uskarżać się i nie mówić nigdy o niczyich wadach, nawet oczywistych; nikomu nie uchybić w należnym mu szacunku, bez względu na to, czy jest obecny, czy nieobecny: mówić dobrze o wszystkich.
10. Czynić jakiś akt pokory rano i wieczorem i starać się nieustannie mnożyć liczbę tych aktów.
11. Nie mówić nigdy w sposób szorstki, zdradzający zniecierpliwienie lub w jakikolwiek inny sposób, mogący kogoś urazić.
12. Nikomu się nie sprzeciwiać, ani nie przeczyć.
13. Praktykować życzliwość i miłość bliźniego, i to w sposób skuteczny przez pomoc i służbę. W miarę możności dopomagać swoim towarzyszom przyjaznymi słowami i sposobem bycia, ale zarazem nie żywić żadnych przyjaźni szczególnych, tak aby nikomu nie sprawić przykrości.
14. Nikogo nie sądzić źle, ale starać się tłumaczyć ich błędy i niedociągnięcia, zarówno przed innymi, jak i przed samym sobą: wyrabiać sobie i okazywać dobre mniemanie o wszystkich.
15. Umartwiać się przy każdej sposobności, która nadarza się, starając się znieść ją cierpliwie i w ten sposób ją wykorzystać.
16. Umartwiać się we wszystkim, co przeszkadza w sumiennym wypełnianiu swoich obowiązków.
17. Umartwiać oczy i język, nie wychodzić z celi, nie pytać o nic z ciekawości, nie zaprzątać sobie głowy sprawami, które mnie nie dotyczą, nie mówić, gdy mam na to ochotę, i codziennie mnożyć liczbę takich aktów.
18. Nie mówić bez potrzeby.
19. Umartwiać się w zwykłych, codziennych sprawach, takich jak jedzenie, czytanie, uczenie się, spacery, rekreacje - słowem we wszystkim, co mam ochotę czynić, starając się najpierw pohamować apetyt i chęci, a potem mówiąc z całego serca: "Panie, nie czynię tego, by dogodzić sobie, ale dlatego, że taka jest Woja wola".
20. Nie jeść poza porami posiłków: zadowalać się otrzymaną porcją, nie skarżyć się ani słowem, ani w myśli, pamiętając, że ślubowałem ubóstwo i że Pan dopuszcza te rzeczy, aby mnie doświadczyć. Nie brać za dużo.
21. Nie jeść chciwie ani szybko, ale skromnie i powściągliwie, nie pozwalając, aby mój apetyt mną rządził.
22. Nie mówić o jedzeniu i posiłkach, a tym bardziej nie narzekać na nie; usuwać natychmiast wszelkie myśli o jedzeniu.
23. Nie pozwalać sobie na żaden niepokój serca, żadne rozdrażnienie, smutek, czy oburzenie, a tym bardziej nie dopuszczać myśli o odwecie, nawet najlżejszym.
24. Nie okazywać żadnych oznak zniecierpliwienia, natomiast pielęgnować w sobie pokój wewnętrzny i okazywać go na zewnątrz tak w słowach, jak w spojrzeniach i uczynkach. Tłumić od razu wszelkie uczucia, nawet nagłe, jak również najmniejsze bodaj pragnienia zakłócające spokój.
25. Przyjmować każdą rzecz i w każdych okolicznościach jako zesłaną od Boga dla mojego większego dobra i pożytku, czy będzie to rzecz duża, czy mała, i bez względu na to, jak się ona wydarzy. Przyjmować wszystko tak, jak gdyby słysząc samego Jezusa mówiącego do mnie; "Chcę, abyś to uczynił". Odpowiadać: bądź wola Twoja.
26. Nie zaniedbać niczego, o czym wiadomo, że jest wolą Bożą.
27. Trwać w obecności Bożej przy pomocy ponawianych raz po raz aktów strzelistych.
28. Badać swoje sumienie w tym, co dotyczy nabożeństwa do Maryi. Gdy stwierdzę pod tym względem swoją oziębłość, będę starać się o jeszcze większą żarliwość.
29. Wyrobić w sobie nawyk czynienia dla Boga wszystkiego, cokolwiek się czyni, odnosząc wszystko do Niego już od samego rana, a potem znów przed rozpoczęciem pracy lub w toku samej pracy, podnosząc serce do Boga i mówiąc: "Czynię to dla Ciebie, Panie, i dla Twej chwały, bo taka jest Twoja święta wola". Stale mnożyć liczbę tych aktów, od rana od wieczora.
30. Punktualność w posłuszeństwie. Przerywać czytanie, nawet ledwo rozpoczęte. Uważać głos przełożonych lub głos dzwonka za głos samego Boga.
31. Nie dawać ani nie przyjmować niczego bez pozwolenia, także bez pozwolenia nie pożyczać komuś ani od kogoś. Nie zatrzymywać niczego jako swoją własność; pozbywać się wszystkiego, co nie jest ściśle konieczne, na przykład książek, sprzętów, itp. Jeśli sprawuje się jakiś urząd, dbać o to, aby się nic nie zmarnowało.
32. W potrzebach kierować się prostotą i ubóstwem, tak aby w pokoju, w ubiorze, w pożywieniu lub czymkolwiek innym mogła się przejawiać cnota ubóstwa.
33. Strzec oczu, nie dotykać niczyjej twarzy czy rąk i nie pozwalać, aby ktokolwiek mnie dotykał.
34. Nie żywić osobistych przyjaźni; nie dawać ani nie przyjmować drobnych upominków.
35. Jeśli ktoś mnie pociąga lub budzi we mnie serdeczne uczucia, mieć się na baczności, unikając zarówno jego towarzystwa, jak i rozmów z nim.
36. Nie zaniedbywać ani jednego dnia, ale dokładnie wykonywać wszystkie ćwiczenia duchowe, przeznaczając na każde z nich przepisany czas. Jeśli coś mi przeszkodzi, nadrobić to później. Ze szczególną starannością odprawiać te ćwiczenia: Msza św., rozmyślanie, czytanie duchowe, oficjum, prywatne i publiczne umartwienie.
37. Ofiarowywać Bogu wszystko, co się czyni w zjednoczeniu z zasługami Jezusa Chrystusa, zarazem ofiarowując samego siebie, tak aby ze mną i moimi pracami mógł uczynić wszystko, co Mu się podoba. Zapewniać Boga, że nie pragnie się niczego prócz jego miłości i spełnienia Jego woli.
38. Przestrzegać każdej reguły, nawet najdrobniejszej.
39. Starać się przeciwstawiać wszystkim swoim skłonnościom.
40. Unikać wszelkiej dobrowolnej winy. Jeśli jednak na nieszczęście jakąś się popełni, to nie tracić otuchy, ale odważnie iść dalej naprzód.
w: Ks. Cyprian Kostrzewa SSP, Święty Gabriel, Edycja Świętego Pawła, Częstochowa 2016.